Zomaar

Hoi allen! Hier nog eens een teken van leven uit Bolivia. Momenteel zijn ze hier de Semana Santa, de Goede Week, aan het vieren. Zondag, palmzondag, (hier Domingo de Ramas) trok geheel Sucre naar de kerk. Op straat werden er palmbladeren verkocht, die de mensen dan achter hun deur hingen. Op Goede Vrijdag wordt er een speciale maaltijd van 14 gangen bereid, naar de 14 staties die Jezus passeert. Of zoiets. Hier thuis hebben ze die 14 gangen gereduceerd tot 7 gangen, kwestie van indigesties te voorkomen. Op zondag worden er, net zoals bij ons, paaseieren geraapt.
De tijd kabbelt hier ondertussen rustig voorbij. Iedere namiddag ga ik naar de universiteit, of ik doe alsof ik naar de universiteit ga:-D. Ik hang thuis wat rond met mijn zussen, neem een duik in het zwembad als het mooi weer is, of, als ik echt veel goesting heb, ga ik 's ochtends naar het gymnasium om daar een of andere gespierde fitness-gorilla na te doen in iets wat een combinatie is van kung-fu en tai-chi. Denk ik toch. Aangezien mijn familie nogal strikt is, ga ik niet meer zo vaak op stap, maar dat is niet zo erg.
Vorige week was ik nogal verkouden. Op naar de dokter dus. Die heeft een fotootje getrokken van mijn longen en die zagen er niet zo feestelijk uit. Ik ben nu een spuit, twee hoestflessen en een hoop pillen later en gelukkig ben ik al een stuk beter.
Lucho, m'n gastpa, was er wel wat erger aan toe. Hij klaagde al de hele week van pijn in z'n buik, en in eerste instantie dachten we dat het van de wisky'tjes was die hij maar al te graag tot zich neemt, maar zaterdag, op z'n verjaardag, bleek de situatie toch wel ietsje ernstiger te zijn. Een zus kwam melden dat het iedere moment met hem gedaan kon zijn. Hierbij moet je er wel rekening mee houden dat de Boliviaanse vrouwen een zekere liefde voor drama hebben. Maar het kot stond hier in iedere geval op stelten. We hebben Lucho dan naar het ziekenhuis gebracht, waar hij nu nog steeds ligt. Hij is al stukken beter en waarschijnlijk een van de vrolijkste en meestbezochte patiënten die ze ooit hebben gezien daar. Binnen een paar dagen zal hij wel naar huis komen. En wat er precies met hem aan de hand was, sja, dat weten ze nog steeds niet precies. Maar de dokter heeft, tot Lucho's grote opluchting, gezegd dat het niet aan zijn wisky'tjes lag.
En zo vliegen de dagen hier om. Ik zit al in mijn laatste twee maanden, wat wel een beetje vreemd is. Het is precies gisteren dat ik voor het eerst in Sucre aankwam. Mijn plan is om voor de tijd die me nog rest gewoon te genieten van mijn familie en dit land, hier en daar een reisje te maken en een feestje te bezoeken en ondertussen alles nog eens heel goed in me op te nemen, zodat ik deze prachtige ervaring nooit vergeet.

Beso