Sinds vorige week ben ik naar de unief aan het gaan. Psychologie. En ik moet zeggen dat het me best wel bevalt. Ik heb iedere dag les vanaf twee uur in de namiddag tot 8 uur 's avonds. Er zijn natuurlijk vakken bij die me geen bal interesseren, maar de lessen psychologie, filosofie en antropologie zijn zeer interessant. En het goeie van al is dat ik helemaal niets moet doen. Ik moet geen werken presenteren of examens maken, ik moet enkel daar zijn en luisteren. Contacten met andere studenten verlopen ook goed. Ze zijn behoorlijk geïnteresseerd in mij als westerling. Sommigen denken wel dat België een provincie is in het zuiden van Duistland, maar ach, dat vergeef ik ze.
Voor de rest gaat alles hier kalmpjes zijn gang. Thuis is alles in orde, hoewel mijn ouders het de laaste tijd toch niet helemaal eens blijken te zijn met mijn uitgaansgewoonten. Het zal een beetje aanpassen worden van beide kanten denk ik. Op 19 maart was Marialus, mijn moeder, jarig, en dat hebben we gevierd met een enorme taart. Zo eentje met hopen witte slagroom en aardbeien. Mmm.
Vorig weekend heb ik ook mijn laatst carnaval gevierd. Ik ben samen met een paar vrienden naar Tarabuco geweest, een authentiek Boliviaans dorpje op een uur of twee van Sucre. Op zaterdag waren er feesten in heel het dorp en op zondag dansten er traditioneel geklede groepen door de straten. Hoogtepunt was echter de komst van een minister per helikopter. Half het dorp stond in een kring om de heli heen, te filmen en foto's te trekken, niet zozeer om de minister maar wel om dat prachtige, wonderbaarlijke vliegmachien. Onder luid applaus is de heli opgestegen en de menigte heeft hem nagewuifd en ciao! geroepen totdat ie aan de horizon was verdwenen. Maffe bolivianen.
Mijn reis naar Peru gaat helaas niet door. Door omstandigheden kan mijn Brugse vriendin Marieke niet mee en ik had geen zin om 4 dagen alleen door Peru te hobbelen. Maar er staan nog andere leuke dingen op het programma, zoals een bezoek aan het tropendorp Rurrenabaque, waar een van mijn zussen woont, en een herhaling van mijn reis naar de Salar van Uyuni, omdat dat zo'n wonderbaarlijke plek is.
Juni zal veel te snel daar zijn, dat weet ik nu al. Ik kijk er naar uit om terug naar huis te komen en iedereen terug te zien, maar tegelijk moet ik hier een leven en mensen achterlaten waar ik van ben gaan houden. Maar zover zijn we nog niet. Eerst gaat deze gringa nog een dikke twee maanden genieten.
Ik hoop dat jullie dat daar ver weg ook doen.
Beso!
2 opmerkingen:
Ah Lene!
Er komt dan precies toch nog een einde aan dat "Carnaval-seizoen" daar in Bolivia. Dat is iets wat de Amerikanen toch niet echt vieren. Jouw verhalen over carnaval op je blog maken mij dan toch best wel jaloers.
En zeg tegen je gastzus dat Minnesota al bij al nog heel goed meevalt (als je tenminste tegen veel sneeuw kan en temperaturen van -30°C).
'T amusement nog en geniet van u laatste maanden daar in het warme Bolivia!
Liefs,
Celine xx
Het is niet omdat carnaval voorbij is, Lene, dat de Bolivianen niet hoeven te feesten. Met de 6-1 waarmee ze aartsvijand Argentinië hebben in de pan gehakt zal er wel een volksfeest zijn losgebarsten die nog enkele eeuwen in het collectieve geheugen zal doorwerken (ik heb de doelpunten gezien op YouTube). Ik ben benieuwd naar je beschrijving van de euforie. Groetjes uit Brussel.
Een reactie posten