Semana Santa

Vorige week donderdag ben ik nog eens richting Potosí getrokken. We hadden vrij wegens Semana Santa, dus dacht ik, ik muis er nog eens van onderuit. Helaas, mijn timing had beter kunnen zijn. Het was vreselijk koud in Potosí, en het regende. Om wille van Semana Santa werd bovendien alles ongelooflijk vroeg gesloten. Donderdag viel het nog mee, maar vrijdag was er vanaf acht uur niets meer open. Dus zijn Silke, Brugse uitwisselingsstudente, en ik richting cinema gevlucht, waar het toch een beetje warm was. De cinema in Potosí is iets speciaals. De entré kost 8 bolivianos (ongev. 80 cent). Iedere namiddag spelen ze drie films achter elkaar. Vanaf het moment dat je binnenkomt, mag je zo lang als je wil blijven zitten. Als je het tenminste zo lang volhoudt, want de zeteltjes bieden geen optimaal confort. De cinemazaal stamt uit de jaren stillekes, het is er pikdonker als je binnenkomt, en buiten de verliefde koppels die van die duisternis dankbaar gebruik maaken om elkaar wat beter te leren kennen, is er geen kat. Deze week draaiden ze enkel Jezusfilms. We hebben een gedubde, ingekleurde, fanastisch goed geacteerde film gezien, en The Passion Of The Christ. Leute! Thuis waren ze ondertussen 7 kerken aan het bezoeken en 5 gangen aan het binnenwerken.
Zaterdag was het weer dan wat beter. Ik ben met Silke naar de mirador geweest, een toren op een heuvel van waaruit je heel Potosí kan zien. Schoon weeral.
Thuis gekomen bleek Lucho, die al van woensdag uit het ziekenhuis is, een stuk beter te zijn. Zondag heb ik samen met Liz, m'n oudste zus, paaseieren verstopt voor de drie jongsten. In hazen en zo geloven de kinderen hier niet, maar hun eitjes krijgen ze wel.
En oh ja, voor ik het vergeet, voor de voetballiefhebbers. Twee weken geleden heeft Bolivia in La Paz Argentinië verslagen met 6-1. Tijdens de tweede helft bevond ik mij in een café waar ze de match uizonden. Bij doelpunt vier was de vreude alom. Bij doelpunt vijf kwam er ongeloof opzetten. Bij doelpunt zes sprongen de meesten al niet meer op. Van verbazing vergaten ze gewoonweg om te juichen. Een half uur later reden ze met vlaggen en luid toeterend rond de plaza, zo blij als zotten. Maradonna heeft geen commentaar gegeven op de nederlaag, maar de Argentijnen beweren natuurlijk allemaal in koor dat het door de hoogte kwam.
Gisterochtend dan werd ik om 6 uur gewekt door muziek. Eerst dacht ik dat Liz tv aan het kijken was, maar een minuut later kwam Anahiz mijn kamer binnengestorm. "De Mariachis zijn een serenade aan het spelen voor die van hier tegenover!" 't Was de verjaardag van die van hier tegenover en die maffe Bolivianen halen het dan wel eens in hun hoofd om een paar als mexicaanse mariachis uitgedoste muzikanten in te huren om hun liefje te verrassen. Wat een land!

Besos