Hier nog eens wat verhalen van de ondertussen 19-jarige boliviaanse. Waar waren we gebleven. Ergens in Potosi geloof ik. Ik heb daar onveer een week gelogeerd bij Silke, de brugse die daar voor een jaar zit. We hebben het klooster van Santa Teresa bezocht (een vier uur durende tour, VIER UUR!) en zijn op het dak van een of andere kathedraal gaan staan. Voor het overige hebben we vooral de discotheek en de karaoke onveilig gemaakt. Jaja, Lene in de disco en de karaoke. Je maakt nogal eens wat mee in Bolivia. En ik moet zeggen, ik heb me feestelijk geamuseerd.
Terug in Sucre was er wat minder nieuws. Ik moet van gezin veranderen. Blijkbaar kan ik maar zes maanden bij de Ampuero's blijven, omdat ze al eerder een meisje voor een half jaar hadden. Zij wisten dat, en afs wist dat ook, maar denk je dat ook maar iemand van die pipo's de moeite heeft genomen mij ook eens op de hoogte te brengen? Ik kwam dus lichtelijk uit de lucht gevallen. Op dit moment is afs een nieuwe familie voor mij aant zoeken. Maar ik heb er weeral een paar dagen niets van gehoord dus ik heb er geen idee van voor wanneer de verhuis zal zijn. Maffe Bolivianen!
Mijn verjaardag heb ik op mijn gemakje gevierd met een paar vriendinnen die waren afgekomen. Aan iedereen die mij op de een of andere manier proficiat heeft gewenst trouwens mercikes! Waar facebook al niet goed voor kan zijn.
Binnenkort zou ik ook naar de unief moeten gaan, maar hoe of wat, dat is allemaal nogal onduidelijk. Ik heb zelfs de indruk dat de meeste universiteiten niet eens een datum hebben vaststaan om te beginnen. Maar acht, we zullen wel zien wat het wordt. Voor de volgende maanden staan er ook nog een aantal reizen gepland. Op het einde van deze maand zou ik naar de pampa's en de jungle willen gaan, als het weer het toelaat tenminste en in februari ga ik naar Oruro om er het het grootst carnaval na dat van Rio te gaan vieren. Dolletjes! Ik houd me hier dus nog wel een eindje bezig. Zo snel als ik iets van mijn nieuwe familie weet, zullen jullie het zeker horen. Nog veel plezier daar in het verre noorden!
besito
dinsdag 20 januari 2009
zaterdag 10 januari 2009
Feliz año nuevo!
Gelukkig nieuwjaar allemaal. Hopelijk knalde de champagne vrolijk en werd er een hele hoop vuurwerk afgestoken. Hier anders wel. En ik moet zeggen, vuurwerk bekijken in t-shirt en met palmbomen op de voorgrond, het is eens wat anders.
Het nieuwe jaar heb ik overigens al goed ingezet. De tweede januari ben ik naar Potosí vertokken, eens de rijkste en dichtstbevolkte stad ter wereld. Potosí ligt op een hoogt van 4200 meter en dankt haar rijkdom aan de Cerro Rico, de berg die over de stad waakt. Met het zilver dat men door de jaren heen uit deze berg heeft gehaald, zou men een vierbaans autoweg kunnen aanleggen van Potosí tot in Spanje. Kun je je indenken. Nu is Potosí vooral een stad van vergane glorie. De straatjes zijn er smal en stijl, het is er koud en het regent er vaak. Hoewel ooit de rijkste stad ter wereld is het grootste deel van de bevolking er arm. Maar op de boulevard kent iedereen iedereen, er zijn gezellige cafeetjes en een paar van de meest waardevolle musea van Bolivia zijn hier gevestigd.
Ik heb hier de mijnen bezocht. Een intense ervaring. Het besef dat eeuwenlang mensen dag in dag uit in die nauwe, stoffige en verstikkend hete gangetjes hebben gewerkt en nog steeds werken zet je wel weer met beide voeten op de grond. De Cerro Rico wordt niet voor niets "de berg die mannen eet" genoemd. Wie hier meer over wil weten moet zeker eens de Duitse documentaire "The devils miner" bekijken, die gaat over de kinderen die in de mijnen werken.
Van het koude en regenachtige Potosí ben ik dan doorgereis naar Uyuni, bekend voor zijn zoutmeer, het grootste ter wereld. Ik ben dan op een driedaagse trip vertrokken met een jeep, een geweldige reis. Eerst hebben we de Salar, de zoutvlakte, bezocht. Die stond voor zo'n centimeter of tien onder water, wat een prachig zicht was. De wolken werden weerspiegeld door het water, waar door het leek alsof je op lucht liep. Onaards en wonderschoon is het er. De hopen foto's die ik van de reis heb gemaakt volgen later.
Na de Salar zijn we naar een treinkerkhof geweest, om na een reis van een uur of drie aan te komen in het dorpje waar we zouden overnachten. In the middle of nowhere, stoffig en desolaat. Maar het straalde zulk een rust uit, bevrijd van alle moderniteiten waar wij vertouwd mee zijn. Ik vond het er geweldig.
De tweede dag was de mooiste van de hele reis. We hebben lagunes bezocht in de kleuren rood, blauw, groen, wit en geel waarover honderden flamingo's de wacht hielden. We hebben een stenen boom gezien en urenlang door woestijnen gereden, omringd door eeuwenoude bergen. Het is haast onmogelijk om de pracht van die natuur daar op een hoogte van 4500 meter te beschrijven. Het was onwerkelijk. Alsof je op de maan of op mars of zo was.
Na een nacht in de woestijn zijn we 's ochtends om half vijf opgestaan om geisers te gaan bekijken, te baden in een warmwaterbron en een prachtige groene lagune aan de voet van een vulkaan te gaan bezoeken.
Deze reis in het zuiden van Bolivia is ongetwijfeld de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt. Het toont weer een heel ander beeld van dit land, dat zo ongelooflijk veel schoonheid herbergt. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik van Bolivia ga houden. Van haar uitzichten, haar gemoedelijke kabbelen, haar vriendelijke mensen en haar oneindige mogelijkheden. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik geniet.
Ik wens iedereen heb beste voor 2009, daar in het verre, koude en besneeuwde België. Zoals jullie lezen gaat het me hier zeer goed. Un grande beso para todos!
La Bolivianita
Ps: zoals sommigen onder jullie misschien wel weten, ben ik de 18e januari jarig. Mocht iemand de nood voelen mij een cadeautje te geven, vraag vader maar naar mijn rekeningnummer. Hij zal het met alle plezier geven, aangezien ik het geld er hier langs ramen en deuren naar buiten smijt:D.
ciao!
Het nieuwe jaar heb ik overigens al goed ingezet. De tweede januari ben ik naar Potosí vertokken, eens de rijkste en dichtstbevolkte stad ter wereld. Potosí ligt op een hoogt van 4200 meter en dankt haar rijkdom aan de Cerro Rico, de berg die over de stad waakt. Met het zilver dat men door de jaren heen uit deze berg heeft gehaald, zou men een vierbaans autoweg kunnen aanleggen van Potosí tot in Spanje. Kun je je indenken. Nu is Potosí vooral een stad van vergane glorie. De straatjes zijn er smal en stijl, het is er koud en het regent er vaak. Hoewel ooit de rijkste stad ter wereld is het grootste deel van de bevolking er arm. Maar op de boulevard kent iedereen iedereen, er zijn gezellige cafeetjes en een paar van de meest waardevolle musea van Bolivia zijn hier gevestigd.
Ik heb hier de mijnen bezocht. Een intense ervaring. Het besef dat eeuwenlang mensen dag in dag uit in die nauwe, stoffige en verstikkend hete gangetjes hebben gewerkt en nog steeds werken zet je wel weer met beide voeten op de grond. De Cerro Rico wordt niet voor niets "de berg die mannen eet" genoemd. Wie hier meer over wil weten moet zeker eens de Duitse documentaire "The devils miner" bekijken, die gaat over de kinderen die in de mijnen werken.
Van het koude en regenachtige Potosí ben ik dan doorgereis naar Uyuni, bekend voor zijn zoutmeer, het grootste ter wereld. Ik ben dan op een driedaagse trip vertrokken met een jeep, een geweldige reis. Eerst hebben we de Salar, de zoutvlakte, bezocht. Die stond voor zo'n centimeter of tien onder water, wat een prachig zicht was. De wolken werden weerspiegeld door het water, waar door het leek alsof je op lucht liep. Onaards en wonderschoon is het er. De hopen foto's die ik van de reis heb gemaakt volgen later.
Na de Salar zijn we naar een treinkerkhof geweest, om na een reis van een uur of drie aan te komen in het dorpje waar we zouden overnachten. In the middle of nowhere, stoffig en desolaat. Maar het straalde zulk een rust uit, bevrijd van alle moderniteiten waar wij vertouwd mee zijn. Ik vond het er geweldig.
De tweede dag was de mooiste van de hele reis. We hebben lagunes bezocht in de kleuren rood, blauw, groen, wit en geel waarover honderden flamingo's de wacht hielden. We hebben een stenen boom gezien en urenlang door woestijnen gereden, omringd door eeuwenoude bergen. Het is haast onmogelijk om de pracht van die natuur daar op een hoogte van 4500 meter te beschrijven. Het was onwerkelijk. Alsof je op de maan of op mars of zo was.
Na een nacht in de woestijn zijn we 's ochtends om half vijf opgestaan om geisers te gaan bekijken, te baden in een warmwaterbron en een prachtige groene lagune aan de voet van een vulkaan te gaan bezoeken.
Deze reis in het zuiden van Bolivia is ongetwijfeld de mooiste reis die ik ooit heb gemaakt. Het toont weer een heel ander beeld van dit land, dat zo ongelooflijk veel schoonheid herbergt. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik van Bolivia ga houden. Van haar uitzichten, haar gemoedelijke kabbelen, haar vriendelijke mensen en haar oneindige mogelijkheden. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik geniet.
Ik wens iedereen heb beste voor 2009, daar in het verre, koude en besneeuwde België. Zoals jullie lezen gaat het me hier zeer goed. Un grande beso para todos!
La Bolivianita
Ps: zoals sommigen onder jullie misschien wel weten, ben ik de 18e januari jarig. Mocht iemand de nood voelen mij een cadeautje te geven, vraag vader maar naar mijn rekeningnummer. Hij zal het met alle plezier geven, aangezien ik het geld er hier langs ramen en deuren naar buiten smijt:D.
ciao!
Abonneren op:
Posts (Atom)