Kerst in Bolivia

Het is vandaag 24 december. Pakjesavond dus. Ook hier in Bolivia. Jullie zullen jullie wel afvragen hoe het er hier aan toegaat met Kerstmis. Wel, ongeveer hetzelfde als thuis. De straten zijn versierd, de Plaza hangt vol lichtjes en in de huizen staan kerstbomen. Er worden gigantische massa's cake gegeten en ook de kalkoen staat op het menu. De kinderen krijgen pakjes van Papa Noel, de kerstman. En aangezien ze hier Sinterklaas niet kennen, zijn dat behoorlijk grote cadeaus. Net als in België wordt er ook een dag of drie niets gedaan als gegeten. Bij ons is dat gisteren al begonnen. Toen zijn we bij de grootouders van Mirko gaan eten. Vandaag 's middags is het weeral daar te doen. Vanavond gaan we dan naar een broer van Jaque, tio Oskar, waar gigantisch veel cake gegeten zal moeten worden. Vermoed ik toch, want thuis staat de hele keuken vol met bakvormen en Jaque stond in een enorme pot deeg te roeren. Wat het morgen zal zijn weet ik nog niet, maar ik bereid me voor op nog meer familiepret.
Ze mogen Kerstmis dan wel vieren met bomen, kersmannen en lichtjes overal, een echte kerstsfeer hangt hier toch niet, vind ik. Dat komt vooral door het weer. Het is niet echt warm, eerder grijs en regenachtig, maar als de zon er doorkomt kan je gerust in T-shirt de deur uit. Daarbij zijn dit de langste dagen hier ten zuiden van de evenaar, dus van knusjes bij elkaar kruipen voor de haard is er ook geen sprake. Maar het is natuurlijk wel interessant om deze periode eens op een andere manier mee te maken. Na de kerstdagen laat ik wel weten wat voor vreemde gewoontes de Bolivianen er nog op nahouden.
De reis naar Argentinië is overigens nog heel goed geweest. Salta is een hele mooie stad, de uitgaansbuurt is geweldig en de biefstuk is er niet te versmaden. We zijn er zondagnacht om twee uur weer vertrokken, om dinsdagochtend om acht uur weer aan te komen in Sucre. 24 uur in de bus, je moet er maar zin in hebben. Maar ik heb me zeer goed geamuseerd, het was de moeite.
Ik wens iedereen in het verre België een heel fijn kerstfeest en mocht ik niets meer van me laten horen ook alvast een zalig nieuwjaar. Feest ze en laat de champagnekurken knallen!

Feliz Nividad!

Argentina

Bij deze een verder vervolg van de reis die ik aan het maken ben. Na het nuttigen van de nodige liters rode wijn in Tarija hebben we de bus genomen richting Argentinië. Het tochtje van Tarija naar de grens was memorabel. We hebben vier koeien, een ezel, drie biggen en een hele reeks beekjes, rivieren en andere waterige dinges moeten trotseren voordat we aan het grensdorpje Bermejo waren. Lonely Planet, de bijbel van de toerist, beschrijft Bermejo als hot, dusty and muggy. Hot was het er inderdaad, tropisch met andere woorden. We hebben er een goedkoop motelletje gezogd en de volgende ochtend zijn we richting grens vertrokken. Maar de tamtam werkt snel in een boerengat als Bermejo, dus wist de volgende ochtend zo ongeveer heel het dorp dat er twee Belgas naar Argentinië wilden. Na een paar stempels te gaan halen bij imigration zijn we dan de brug die Argentinië van Bolivia scheidt overgestoken (deze is voor de helft geverfd in de kleuren van de boliviaanse vlag, de ander helft is blauw met wit). In Argentinië hebben we dan een rechtstreekse bus naar Salta kunnen nemen, de grootste stad in het noord-oosten. Daar zijn we dan gisteravond rond een uur of acht aangekomen.
Bij de eerste aanblik van Salta was ik lichtelijk verbaasd. Alsof je twee weken in de woestijn hebt gezeten en dan plots een waterplas ziet liggen. Argentinië is een van de rijkste, zo niet het rijkste land van Zuid-Amerika. En je merkt meteen dat hier wel geld is. De mensen gaan anders gekleed, er zijn winkelstraten, de pleinen zijn goed onderhouden, de wegen zijn geasfalteerd. Na meer dan vijf maanden in Bolivia, een van de armste landen van Zuid-Amerika, stond ik er van te kijken. Ik was vergeten hoe onze westerse wereld er uitziet. Hoe confortabel die kan zijn en hoeveel daarin geconsumeerd wordt. En hoe je dat toch kan missen. Elke en ik waren bijvoorbeeld razend enthousiast toen we ontdenkten dat ze hier een C&A hebben. Een C&A begot, met rekken vol kleren waarin je kan snuisteren zonder dat een verkoopster op je vingers zit te kijken. En terrasjes! Er zijn hier terrasjes! Daar hebben ze in Sucre nog nooit van gehoord. Het lucht dus wel een beetje op om terug in een iets westerser klimaat te kunnen vertoeven voor een paar dagen.
Hier in Salta logeren we in een tof motel. Er is een geweldige uitgaansbuurt en ook buiten de stad is een hoop te zien. Op de plaza staat een kathedraal die in zuurstokkleurtjes is beschilderd en de biefstukken smelten hier op je tong. Helaas kunnen we hier maar een paar dagen blijven. Ik moet terug in Sucre zijn met kersmis om kalkoen te smullen me de Ampuero's, maar dat geeft niet. Ik ga graag terug naar Bolivia. Het klimaat is met hier iets te tropisch. Het is nu half vier 's middags en ik zit me hier peentjes te zweten. Gisteravond was het om twee uur 's nachts nog 24 graden, wat natuurlijk ideaal is om op terras te zitten. Maar overdag is het hier dus zweten geblazen. En bovendien stikt het van de onzichtbare beestjes die in mijn benen bijten. Een groot bultenlandschap is het, maar ach, dat hoort er bij.
Aan allen daar in het verre, koude België, feest ze al vast, ik laat voor oudejaar nog wel iets van me horen.

hasta luego

Lene

Nog eens wat nieuws

Nog eens wat nieuws, want het is al veel te lang geleden. Maar vooraleerst, aan iedereen die aan de film van papa heeft meegewerkt: duizendmaal bedankt. Een mooier kerstcadeau kan ik mij niet indenken.
Sinds ik het Humboldt heb verlaten, ben ik aan het reizen geslagen, vandaar dat ik mijn blog niet meer zo frequent bijhoudt. Mijn excuses, maar zie het zo: het is een teken dat ik mij goed amuseer:D.
Eind november ben ik naar La Paz geweest met alle mensen van afs hier in Bolivia. We hebben Copacabana, La Isla del Sol en La Isla de la Luna bezocht. En Lago Titicaca natuurlijk. Prachtig allemaal. Foto's en een uitgebreid verslag volgen nog. Vanuit La Paz ben ik afgezakt naar Cochabamba, om daarna met mijn familie door te reizen naar Chapare en Santa Cruz. Chapare is een tropisch gebied waar veel aan cocateelt wordt gedaan. De mango's kun je er zo van de bomen plukken en hier en daar vliegt een papegaai. Ook hierover later meer. Na twee dagen zijn we naar Santa Cruz vertrokken. Daar heb ik niet veel meer gedaan dan aan het zwembad liggen, tv-kijken, driemaal bij Burger King eten en doelloos ronddwalen in shoppingcenters. We zijn wel naar Aqualand geweest, het enige subtropische zwemparadijs van Bolivia, waar ik mij uitstekend geamuseerd heb met glijbanen, opblaasbanden en meer van dat leuks. Over Santa Cruz dus niet veel meer nieuws in een volgend blogbericht.
Terug in Sucre is er een meisje van La Paz komen logeren, de Brugse Marieke. Een week lekker de toeristjes uitgehangen. Eergisteren heb ik dan met Elke de bus naar Tarija genomen, waar we logeren op de vredigste plek ooit. Vandaaruit schrijf ik ook dit bericht. Maar ik moet op mijn toetsenbord hameren alsof het een antieke typmachine is, vandaar dat ik maar een korte samenvatting van de gebeurtenissen hier geef. Als ik meer tijd vind schrijf ik nog wel eens uitgebreid neer wat me hier allemaal overkomt. Maar weet dit: het gaat me goed. Vijf maanden ben ik ondertussen al hier, en het wordt steeds leuker. Ik mis jullie allemaal en zal blij zijn als ik terug naar huis kan, maar niet voordat het juni is. Er staat nog veel te veel op het programma. Van hieruit ga ik waarschijnlijk even de grens met Argentinië over, dan zijn we daar ook eens geweest, en begin januari ga ik naar Potosí en Salar de Uyuni. Voor wie het nu ik keulen hoort donderen: Wikipedia kan een hulp zijn:D.
Voilà, nu weten jullie ook weer dat ik nog steeds ergens in Zuid-Amerika rondhuppel. Ik keer terug naar mijn glas rode wijn en mijn ligstoel aan de rand van een wijngaard. Het leven kan schoon zijn.

Un grande beso

Lene