Vorige week donderdag ben ik nog eens richting Potosí getrokken. We hadden vrij wegens Semana Santa, dus dacht ik, ik muis er nog eens van onderuit. Helaas, mijn timing had beter kunnen zijn. Het was vreselijk koud in Potosí, en het regende. Om wille van Semana Santa werd bovendien alles ongelooflijk vroeg gesloten. Donderdag viel het nog mee, maar vrijdag was er vanaf acht uur niets meer open. Dus zijn Silke, Brugse uitwisselingsstudente, en ik richting cinema gevlucht, waar het toch een beetje warm was. De cinema in Potosí is iets speciaals. De entré kost 8 bolivianos (ongev. 80 cent). Iedere namiddag spelen ze drie films achter elkaar. Vanaf het moment dat je binnenkomt, mag je zo lang als je wil blijven zitten. Als je het tenminste zo lang volhoudt, want de zeteltjes bieden geen optimaal confort. De cinemazaal stamt uit de jaren stillekes, het is er pikdonker als je binnenkomt, en buiten de verliefde koppels die van die duisternis dankbaar gebruik maaken om elkaar wat beter te leren kennen, is er geen kat. Deze week draaiden ze enkel Jezusfilms. We hebben een gedubde, ingekleurde, fanastisch goed geacteerde film gezien, en The Passion Of The Christ. Leute! Thuis waren ze ondertussen 7 kerken aan het bezoeken en 5 gangen aan het binnenwerken.
Zaterdag was het weer dan wat beter. Ik ben met Silke naar de mirador geweest, een toren op een heuvel van waaruit je heel Potosí kan zien. Schoon weeral.
Thuis gekomen bleek Lucho, die al van woensdag uit het ziekenhuis is, een stuk beter te zijn. Zondag heb ik samen met Liz, m'n oudste zus, paaseieren verstopt voor de drie jongsten. In hazen en zo geloven de kinderen hier niet, maar hun eitjes krijgen ze wel.
En oh ja, voor ik het vergeet, voor de voetballiefhebbers. Twee weken geleden heeft Bolivia in La Paz Argentinië verslagen met 6-1. Tijdens de tweede helft bevond ik mij in een café waar ze de match uizonden. Bij doelpunt vier was de vreude alom. Bij doelpunt vijf kwam er ongeloof opzetten. Bij doelpunt zes sprongen de meesten al niet meer op. Van verbazing vergaten ze gewoonweg om te juichen. Een half uur later reden ze met vlaggen en luid toeterend rond de plaza, zo blij als zotten. Maradonna heeft geen commentaar gegeven op de nederlaag, maar de Argentijnen beweren natuurlijk allemaal in koor dat het door de hoogte kwam.
Gisterochtend dan werd ik om 6 uur gewekt door muziek. Eerst dacht ik dat Liz tv aan het kijken was, maar een minuut later kwam Anahiz mijn kamer binnengestorm. "De Mariachis zijn een serenade aan het spelen voor die van hier tegenover!" 't Was de verjaardag van die van hier tegenover en die maffe Bolivianen halen het dan wel eens in hun hoofd om een paar als mexicaanse mariachis uitgedoste muzikanten in te huren om hun liefje te verrassen. Wat een land!
Besos
woensdag 15 april 2009
dinsdag 7 april 2009
Zomaar
Hoi allen! Hier nog eens een teken van leven uit Bolivia. Momenteel zijn ze hier de Semana Santa, de Goede Week, aan het vieren. Zondag, palmzondag, (hier Domingo de Ramas) trok geheel Sucre naar de kerk. Op straat werden er palmbladeren verkocht, die de mensen dan achter hun deur hingen. Op Goede Vrijdag wordt er een speciale maaltijd van 14 gangen bereid, naar de 14 staties die Jezus passeert. Of zoiets. Hier thuis hebben ze die 14 gangen gereduceerd tot 7 gangen, kwestie van indigesties te voorkomen. Op zondag worden er, net zoals bij ons, paaseieren geraapt.
De tijd kabbelt hier ondertussen rustig voorbij. Iedere namiddag ga ik naar de universiteit, of ik doe alsof ik naar de universiteit ga:-D. Ik hang thuis wat rond met mijn zussen, neem een duik in het zwembad als het mooi weer is, of, als ik echt veel goesting heb, ga ik 's ochtends naar het gymnasium om daar een of andere gespierde fitness-gorilla na te doen in iets wat een combinatie is van kung-fu en tai-chi. Denk ik toch. Aangezien mijn familie nogal strikt is, ga ik niet meer zo vaak op stap, maar dat is niet zo erg.
Vorige week was ik nogal verkouden. Op naar de dokter dus. Die heeft een fotootje getrokken van mijn longen en die zagen er niet zo feestelijk uit. Ik ben nu een spuit, twee hoestflessen en een hoop pillen later en gelukkig ben ik al een stuk beter.
Lucho, m'n gastpa, was er wel wat erger aan toe. Hij klaagde al de hele week van pijn in z'n buik, en in eerste instantie dachten we dat het van de wisky'tjes was die hij maar al te graag tot zich neemt, maar zaterdag, op z'n verjaardag, bleek de situatie toch wel ietsje ernstiger te zijn. Een zus kwam melden dat het iedere moment met hem gedaan kon zijn. Hierbij moet je er wel rekening mee houden dat de Boliviaanse vrouwen een zekere liefde voor drama hebben. Maar het kot stond hier in iedere geval op stelten. We hebben Lucho dan naar het ziekenhuis gebracht, waar hij nu nog steeds ligt. Hij is al stukken beter en waarschijnlijk een van de vrolijkste en meestbezochte patiënten die ze ooit hebben gezien daar. Binnen een paar dagen zal hij wel naar huis komen. En wat er precies met hem aan de hand was, sja, dat weten ze nog steeds niet precies. Maar de dokter heeft, tot Lucho's grote opluchting, gezegd dat het niet aan zijn wisky'tjes lag.
En zo vliegen de dagen hier om. Ik zit al in mijn laatste twee maanden, wat wel een beetje vreemd is. Het is precies gisteren dat ik voor het eerst in Sucre aankwam. Mijn plan is om voor de tijd die me nog rest gewoon te genieten van mijn familie en dit land, hier en daar een reisje te maken en een feestje te bezoeken en ondertussen alles nog eens heel goed in me op te nemen, zodat ik deze prachtige ervaring nooit vergeet.
Beso
De tijd kabbelt hier ondertussen rustig voorbij. Iedere namiddag ga ik naar de universiteit, of ik doe alsof ik naar de universiteit ga:-D. Ik hang thuis wat rond met mijn zussen, neem een duik in het zwembad als het mooi weer is, of, als ik echt veel goesting heb, ga ik 's ochtends naar het gymnasium om daar een of andere gespierde fitness-gorilla na te doen in iets wat een combinatie is van kung-fu en tai-chi. Denk ik toch. Aangezien mijn familie nogal strikt is, ga ik niet meer zo vaak op stap, maar dat is niet zo erg.
Vorige week was ik nogal verkouden. Op naar de dokter dus. Die heeft een fotootje getrokken van mijn longen en die zagen er niet zo feestelijk uit. Ik ben nu een spuit, twee hoestflessen en een hoop pillen later en gelukkig ben ik al een stuk beter.
Lucho, m'n gastpa, was er wel wat erger aan toe. Hij klaagde al de hele week van pijn in z'n buik, en in eerste instantie dachten we dat het van de wisky'tjes was die hij maar al te graag tot zich neemt, maar zaterdag, op z'n verjaardag, bleek de situatie toch wel ietsje ernstiger te zijn. Een zus kwam melden dat het iedere moment met hem gedaan kon zijn. Hierbij moet je er wel rekening mee houden dat de Boliviaanse vrouwen een zekere liefde voor drama hebben. Maar het kot stond hier in iedere geval op stelten. We hebben Lucho dan naar het ziekenhuis gebracht, waar hij nu nog steeds ligt. Hij is al stukken beter en waarschijnlijk een van de vrolijkste en meestbezochte patiënten die ze ooit hebben gezien daar. Binnen een paar dagen zal hij wel naar huis komen. En wat er precies met hem aan de hand was, sja, dat weten ze nog steeds niet precies. Maar de dokter heeft, tot Lucho's grote opluchting, gezegd dat het niet aan zijn wisky'tjes lag.
En zo vliegen de dagen hier om. Ik zit al in mijn laatste twee maanden, wat wel een beetje vreemd is. Het is precies gisteren dat ik voor het eerst in Sucre aankwam. Mijn plan is om voor de tijd die me nog rest gewoon te genieten van mijn familie en dit land, hier en daar een reisje te maken en een feestje te bezoeken en ondertussen alles nog eens heel goed in me op te nemen, zodat ik deze prachtige ervaring nooit vergeet.
Beso
Abonneren op:
Posts (Atom)