Negro

De meeste Bolivianen hebben honden. Zo ook mijn familie. Nu moet je weten dat ik niet zo verzot ben op honden. Maar ik kan er meer leven. Bij m'n grootouders lopen er zo'n zeven honden door de keuken terwijl we eten. Hygiënisch zal het niet zijn, maar oké, als dat hier de gewoonte is, dan leg ik me daar bij neer. Ik kan ze lijden, die honden, allemaal. Op één na.
Mijn gezin heeft twee honden. Sara is zo'n klein, wit schoothondje. Doet geen vlieg kwaad, stinkt alleen een beetje. Negro daarentegen is een nachtmerrie. Toen ik hem voor het eerst zag, kon ik er niet meteen het etiket 'hond' opplakken. Ik had nog nooit zoiets gezien. Hij lijkt een beetje op een schaap, maar dan smaller en heeft de kop van een koe, maar dan platter. Hij is ongelooflijk smerig, heeft altijd wel zand of gras of iets anders in z'n ruwe vacht hangen en kijkt lomp uit z'n ogen. Maar dat is nu net het probleem. Negro is niet stom. Integendeel, hij is slim, veel té slim.
Op een keer wou ik iets gaan drinken op een terras en ik slaagde er niet in om naar buiten te glippen zonder het zwarte monster. (Het is altijd een hele klus om buiten te geraken zonder Negro). Het beest begon me te volgen. Ik dacht, vroeg of laat keert ie wel terug. Maar nee. Ik heb getracht hem te verschalken, dacht dat ik hem kwijt was, had nog maar net besteld of daar kwam hij al aangehuppeld. Ik ben moeten vertrekken; de klanten stelden zijn aanwezigheid ook niet zo op prijs.
Een andere gewoonte van het beest is, telkens wanneer ik aan het eten ben, de keuken binnen te glippen, zich vlak naast me neer te leggen en zichzelf te beginnen likken. Walgelijk. Daarna schudt ie zichzelf eens lekker uit en kan ik de plukjes haar zo door de lucht zien vliegen. Maar het ergste is wanneer hij van die braakgeluiden maakt. Dan bekruipt ook mij een misselijk gevoel.
Aan al deze dingen kan ik iets doen. Ik kan er op letten dat Negro niet meer naar buiten glipt en hem de keuken uitschoppen als hij zijn snuit om de hoek steekt. Er is helaas één ding waar ik niets aan kan doen en dat is het volgende.
Iedere morgen, stipt om 20 voor 7, wordt ik gewekt door een indringend gejank en een huiveringwekkend gebonk. Op dat uur wil Negro naar binnen en begint hij de buitendeur te molesteren. Nu is het zo dat die deur uitkomt op een soort van veranda, een lege ruimte die gigantisch galmt en waar helaas ook mijn kamer op uitkomt. Iedere morgen wordt ik door het gejank, gekrab en gebonk van het zwarte kwaad gewekt en het stopt niet voordat ik de deur ga opendoen. De laatste dagen is het zelfs nog erger, aangezien Negro's ingebouwde klok een beetje in de war is en hij nog vroeger begint.
Verschillende plannen hebben de revue al gepasseerd, waarvan het beste me lijkt zo ver mogelijk te gaan wandelen in de hoop dat Negro me volgt en vervolgens de bus te nemen, in de hoop dat hij de weg niet meer vindt. Maar dan wordt mijn kleine zusje waarschijnlijk gek van verdriet. Zij HOUDT namelijk van dat beest. Dilemma's!
Tot zover deze kleine schets van mijn thuissituatie. En nu ga ik oordopjes kopen.

¡Ciao!