¡Hola chicos y chicas!

Hier nog eens een berichtje van Lene. Ik ben nu bijna twee weken in Sucre en het gaat me hier steeds beter af. Gisteren ben ik naar een feestje geweest bij een van m'n klasgenoten. Nou, van fuiven kennen ze hier wel wat. Na nog geen half uur stonden alle meisjes te dansen op salsa, merengue (of hoe je dat ook schrijft) en meer van die zuiderse tonen. Alle teksten kenden ze vanbuiten en brulden ze luidkeels mee. En het moet gezegd, de zuiderse mens heeft toch net dat tikje meer gevoel voor ritme als wij, noorderlingen. Ondertussen zaten de jongens zich lichtelijk te bezatten met Cuba Libre. Ik ben vrij vroeg naar huis gegaan, aangezien het vandaag vrijdag en dus gewoon school was. Aan de wallen onder de ogen van m'n klasgenoten te zien heeft het feestje tot in de vroege uren geduurd. Eentje zag er extreem slecht uit. Hij was onderweg naar huis overvallen door een vrouw. Zijn hele gezicht stond vol rode schrammen en ze had hem ook nog ergens gebeten. Toch niet zo'n veilige stad misschien:D
Ik ben heelhuids thuisgeraakt met een taxi. Die kosten hier ongelooflijk weinig. (4 Boliviano's, da's zo'n 40 cent) t'Is heel simpel om der een te nemen, gewoon je hand opsteken. Na het vallen van de avond is het veiliger om er een te bellen. Nou ja, ik had gisteravond geen zin om te bellen, dus stak ik gewoon mijn hand op. Pedro, m'n cousler, de kerel waarbij ik terechtkan als ik vragen of problemen heb of zo, zei me dat ik dat beter niet meer doe. 't Is een beetje gelijk op de lotto spelen, zei hij. Soms heb je geluk, soms niet. Oeps...
Vorig weekend ben ik naar een concert van Kudai geweest. (Zoek maar eens op op Youtube) 't Was te doen in een gigantisch openluchtstadion. Duizenden Bolivianen stonden te gillen en te springen nog voor de groep ook maar op het podium was. Ik vond het geweldig. Voor het optreden werd de massa opgezweept door een presentator en werden er gadgets het publiek ingegooid. Toen de groep uiteindelijk het podium opkwam, ontplofte de keet. 4 Chilenen, 2 jongens, 2 meisjes, lichtelijk uitgedosd zoals die mannen van Tokio Hotel (ja, ik weet het, not done). De nummers die ze speelden waren zo commercieel als maar kan zijn. Easy listening, ongelooflijk simpel en toch geniaal. Ze zijn hier dan ook razend populair. 't Is niet echt mijn soort van muziek, maar ik heb me goed geamuseerd en dat is wat telt.
Er is natuurlijk ook een andere kant van Bolivia, niet voor niets een van de armste landen van Zuid-Amerika. Ik zag een kind zijn behoefte doen op straat, bedelaars van alle tijden bezetten de straathoeken. Toen we bij Mirko's ouders gingen eten, kwam de meid binnen met een baby, broos en ongelooflijk klein. Haar nichtje, waar zij nu de zorg over heeft. Haar zus stierf bij de geboorte. Zulke dingen gebeuren hier, het hoort bij het leven. Laat me er wel bij vertellen dat het vooral de indiaanse bevolking is die door zulke dingen getroffen wordt. Zij leven aan de minder gegoede kant van de kloof tussen rijk en arm. Een kloof die hier groot is en duidelijk zichtbaar. Rijk en arm leven naast elkaar en dat is soms vreemd om te zien. Maar wat nog vreemder is, is hoe snel je gewoon raakt aan dat onderscheid. Ik heb mezelf dus de opdracht gegeven om kritisch te blijven en alles in me op te nemen. En af en toe spuw ik een beetje van al die indrukken neer op deze blog. Have fun reading it!

ciao!