Uyuni Bis

Het beste bewaart men vaak tot het laatst. Vandaar dat mijn laatste reis naar Uyuni moest zijn. Ik was er al een keer in januari, en toen heeft de plek zo'n indruk op me gemaakt, dat ik moest terugkeren. En zo geschiedde. Op een donderdagavond ben ik met Liv (Duitse afs'ster) naar Oruro vertrokken, waar de afs'ers van heel Bolivia zouden samenkomen om riching Uyuni te gaan. Om 5 uur 's nachts kwamen we aan in Oruro. Oruro moet zo ongeveer de saaiste stad van Bolivia zijn. Het is er steenkoud en buiten het carnaval dat er 1 maal per jaar wordt georaniseerd is er niets te doen. Rond de middag begonnen de mensen van de de andere comités ook te arriveren en om drie uur hebben we de trein naar Uyuni genomen. Het was de eerste keer dat ik hier in Bolivia in een trein zat. Het ding boemelde tegen tien per uur door de vlaktes van de altiplano, wat maakte dat we pas 8 uur later in Uyuni arriveerden, waar het zo mogelijk nog kouder was dan in Oruro.
De volgende ochtend zijn we richting de Salar (zoutvlakte) getrokken. Met z'n achten in een 4x4, als sardientjes in een blik. Vorige keer dat ik de salar heb bezocht, stond hij onder water. Nu was hij volledig droog. Maar droog of nat, die immense zoutvlakte is keer op keer impressionant. Het geeft je het gevoel niet meer op deze wereld te zijn. Zeker als je na een half uurtje rijden door deze sneeuwwitte woestijn een cactuseiland tegenkomt. Speciaal. De camera's werden bovengehaald, net zoals de potten en de pannen want daar aan het Isla de Pescada zouden we lunchen. Na de middag hebben we grotten bezocht om vervolgens naar onze slaapplaats te rijden, een primitief hostalletje in een dorpje in het midden van niets. Ik heb er de maan zien opkomen, wat prachtig was.
's Anderendaags moesten we er al om 5 uur uit om aan onze tocht langs laguna's, geishers en stenen bomen te beginnen. Het was wederom prachtig. 's Avonds sliepen we dicht bij de laguna colorada, een lagune die verandert van kleur wanneer de zon opkomt. Het was er steenkoud. Wat logisch is in een woestijn op een hoogte van ongeveer 4350 meter.
De volgende ochtend zijn we weer richting Uyuni getrokken. Daar zijn we dan tegen een uur of 5 's avonds aangekomen. De trein terug naar Uyuni was pas om 2 uur 's nachts, dus had afs een bar afgehuurd waar we een ongelooflijk lekker stukje lama voorgeschoteld kregen. Vervolgens was er een zeer amateuristische talentenshow en een feestje totdat we de trein op konden om weer tegen 40 per uur naar Oruro te boemelen.
Het einde is nu echt wel in zicht. Ik zal stilaan moeten beginnen afscheid te nemen van alles en iedereen, hoezeer ik daar ook tegenopzie. Dit jaar was in ieder opzicht geweldig.

Beso