Argentina

Bij deze een verder vervolg van de reis die ik aan het maken ben. Na het nuttigen van de nodige liters rode wijn in Tarija hebben we de bus genomen richting Argentinië. Het tochtje van Tarija naar de grens was memorabel. We hebben vier koeien, een ezel, drie biggen en een hele reeks beekjes, rivieren en andere waterige dinges moeten trotseren voordat we aan het grensdorpje Bermejo waren. Lonely Planet, de bijbel van de toerist, beschrijft Bermejo als hot, dusty and muggy. Hot was het er inderdaad, tropisch met andere woorden. We hebben er een goedkoop motelletje gezogd en de volgende ochtend zijn we richting grens vertrokken. Maar de tamtam werkt snel in een boerengat als Bermejo, dus wist de volgende ochtend zo ongeveer heel het dorp dat er twee Belgas naar Argentinië wilden. Na een paar stempels te gaan halen bij imigration zijn we dan de brug die Argentinië van Bolivia scheidt overgestoken (deze is voor de helft geverfd in de kleuren van de boliviaanse vlag, de ander helft is blauw met wit). In Argentinië hebben we dan een rechtstreekse bus naar Salta kunnen nemen, de grootste stad in het noord-oosten. Daar zijn we dan gisteravond rond een uur of acht aangekomen.
Bij de eerste aanblik van Salta was ik lichtelijk verbaasd. Alsof je twee weken in de woestijn hebt gezeten en dan plots een waterplas ziet liggen. Argentinië is een van de rijkste, zo niet het rijkste land van Zuid-Amerika. En je merkt meteen dat hier wel geld is. De mensen gaan anders gekleed, er zijn winkelstraten, de pleinen zijn goed onderhouden, de wegen zijn geasfalteerd. Na meer dan vijf maanden in Bolivia, een van de armste landen van Zuid-Amerika, stond ik er van te kijken. Ik was vergeten hoe onze westerse wereld er uitziet. Hoe confortabel die kan zijn en hoeveel daarin geconsumeerd wordt. En hoe je dat toch kan missen. Elke en ik waren bijvoorbeeld razend enthousiast toen we ontdenkten dat ze hier een C&A hebben. Een C&A begot, met rekken vol kleren waarin je kan snuisteren zonder dat een verkoopster op je vingers zit te kijken. En terrasjes! Er zijn hier terrasjes! Daar hebben ze in Sucre nog nooit van gehoord. Het lucht dus wel een beetje op om terug in een iets westerser klimaat te kunnen vertoeven voor een paar dagen.
Hier in Salta logeren we in een tof motel. Er is een geweldige uitgaansbuurt en ook buiten de stad is een hoop te zien. Op de plaza staat een kathedraal die in zuurstokkleurtjes is beschilderd en de biefstukken smelten hier op je tong. Helaas kunnen we hier maar een paar dagen blijven. Ik moet terug in Sucre zijn met kersmis om kalkoen te smullen me de Ampuero's, maar dat geeft niet. Ik ga graag terug naar Bolivia. Het klimaat is met hier iets te tropisch. Het is nu half vier 's middags en ik zit me hier peentjes te zweten. Gisteravond was het om twee uur 's nachts nog 24 graden, wat natuurlijk ideaal is om op terras te zitten. Maar overdag is het hier dus zweten geblazen. En bovendien stikt het van de onzichtbare beestjes die in mijn benen bijten. Een groot bultenlandschap is het, maar ach, dat hoort er bij.
Aan allen daar in het verre, koude België, feest ze al vast, ik laat voor oudejaar nog wel iets van me horen.

hasta luego

Lene