Troubles in paradise

Rijkdom gaat verder dan het geld dat in je zakken zit. En armoede is ook nog iets anders dan niets bezitten. Ik leef hier in een rijk gezin. Toch naar de Boliviaanse standaard. Naar de Belgische standaard is dit een gezin als een ander. En toch leer ik hier en vorm van armoede kennen. De armoede die heel dit land in z'n greep houdt. Het is geen gebrek aan geld, maar een gebrek aan visie, aan sterke personen. Bolivia is een ongelooflijk rijk land, bezit grondstoffen en vruchten. Maar het beheer is een puinhoop. Sinds haar ontstaan is dit land van de ene impasse in de andere gesukkeld. Lees er het Genius World Records Book maar op na. 194 staatsgrepen waarvan 23 gelukt. Dit land heeft nooit echte vrede gekend. Men is trots, zowel op z'n Spaanse als op z'n Indiaanse afkomst. En die trots is vaak niet meer als een last, een blokkade om vooruit te geraken. Men is gewoon om te protesteren als er iets niet juist is, men gaat de straten op en neemt openbare instellingen in. Maar een oplossing is steeds veraf.
Dit is wat er momenteel in Santa Cruz gebeurt. Er zijn gevechten, gewonden, zelfs doden. Alles draait om geld dat er wel is en niet goed wordt besteed. Het land is verdeeld, Evo Morales is de grote boeman. Gisteren heeft hij de Amerikaanse ambassadeur er uit geschopt. Misschien gaat het westen zich nu moeien. Het westen, dat deze regionen graag ziet sukkelen, want het haalt er haar voordeel uit.
Gevechten in Santa Cruz, ondertussen ook in Tarija en in het noorden, maar men blijft kalm. De kranten besteden enkel hun voorpagina en twee pagina's achteraan de krant aan het onderwerp. Men is het gewoon hier. Er zijn de laatste jaren zoveel opstootjes, zoveel blokkades, zoveel protesten geweest. Niemand kijkt op, maar vroeg of laat gaat het hier escaleren. De regering blijft maar sukkelen. En er is geen opositie om hen tot de orde te roepen. Tot nu toe is er geen man of vrouw in staat om op te staan en de concurrentie aan te gaan met Evo. Dit land zit in een visueuze cirkel, want het denkt niet op lange termijn. Het inversteert niet in machines, maar exporteert haar ijzer liever maar andere landen, om later de afgewerkte producten aan veel hogere sommen in te kopen. Het bezit gas, mijnen vol kostbare grondstoffen en massa's vruchtbare grond, maar kan niet zonder de hulp van buitenaf.
Bolivia is als een bedelaar die op een berg goud zit.
Wat betekent deze situatie nu voor mij? Wel, mocht het echt escaleren, mochten ook in Sucre gevechten uitbreken en mocht AFS-internationaal het nodig vinden, dan wordt ik gerepatrieerd. Dan moet ik terugkomen. Een andere mogelijkheid is dat ik voor de rest van mijn jaar naar een ander Zuid-Amerikaans land wordt gestuurd. Beide moglijkheden staan me niet aan. Ik heb hier eindelijk mijn draai gevonden, mezelf teruggevonden na twee maanden die niet altijd even makkelijk waren. Ik wil dit niet nog eens meemaken. Maar nog liever dat dan teruggaan. Het idee om ma amper twee maanden m'n leven hier te moeten opgeven is vreselijk. Ik denk dat ik van dit land ben gaan houden, hoezeer ik België soms ook mis.