Een weekend in Sucre

De weekends in Bolivia zijn opwindend, schreef ik. Maar dat mag je wel met een korreltje zout nemen. Laat me vertellen wat ik vorig weekend deed. Vrijdagavond belde Liv me op om te vragen of we iets gingen eten. Het arme schaap apprecieert de kookkunsten van haar empleada niet echt en moet dus elders haar honger gaan stillen. We gingen naar café Berlin, dat verbonden is aan het Duitse instituut hier. Tussen haakjes, de Duitsers zijn hier zeer goed vertegenwoordigd. Er zijn twee of drie Duitse scholen, waaronder het Humboldt, de school waar ik naartoe ga. De meeste uitwisselingsstudenten zijn Duits en op tv vind je Duitse kanalen. Ik heb aan Pedro gevraagd waarom net Duitsland zo goed vertegenwoordigd is in Sucre, maar hij had niet echt een idee.
Hoe dan ook, café Berlin is een zeer fijn café. Het is leuk ingericht en ze spelen er jazz. Maar bestel er geen koffie, je drinkt nog beter afwaswater. Liv en ik aten er de specialiteit van het huis, een aardappel gevuld met kaas. Helaas ben ik de Boliviaanse naam kwijt.
Na café Berlin zetten we koers naar de shishabar, Liv haar vaste stek. Het is een geweldige plek. Overal liggen kussens, de muren zijn beschilderd met psychedelische tekeningen en de muziek zit ook wel goed. Ze hebben een heel scala aan smaakjes voor je waterpijp, van cocos tot chocolade.
Liv moest thuis zijn om tien uur. Helaas. Ik was beter gezien. Alina, mijn Duitse nichtje, belde me om te vragen of ik naar het feestje van Alex kwam, een klasgenoot van me die 18 werd. Op naar Calle Bolivar dus. Eerst was er een barbacue en daarna werden stoelen en tafels aan de kant gezet en kon het dansen een aanvang nemen. Tegen een uur of twaalf was er een optreden van Alex' groepje. Niet slecht. De feestjes hier zijn altijd ambiance. Er wordt gedansd van begin tot eind. Er is maar één ding dat minder is. De drank. De jeugd hier drinkt Fernet, een soort sterkedrank waarvan de smaak me niet bevalt. Bovendien mixen ze het meestal met Cola. Helaas. Ik denk dat ik ze eens bier moet leren drinken:D.
Iedere zaterdag eten we 's middags bij de ouders van Mirko. In de namiddag luier ik wat of hang wat rond in de stad. Vorige week ben ik 's avonds met Liv naar de cinema geweest. Step Up, een Amerikaanse dansfilm, het einde was voorspelbaar na de eerste vijf minuten, maar ach, wie maalt daar om. De cinemazaal op zich is ook wel het vermelden waard. Het was er pikkedonker toen we binnenkwamen, hoewel de film nog niet was begonnen. En geen mens te zien. Enkel een kat. Serieus. Het beest kwam tijdens de vertoning de hele tijd bedelen om eten. Zoiets kan alleen maar hier in Bolivia.
De zondagen zijn zoals in België. Nietsdoen dus.
Volgend weekend is er een uitstapje gepland met het klasje. Een van de meisjes stelt haar 'campo' (een soort van buitenverblijf neem ik aan) ter beschikking. Wordt wel leuk denk ik.
Ik zal laten weten hoe het was.

¡Hasta Luego!