Tarija

Opnieuw voor veertien uur het busje op. Deze keer richting Tarija, een stad in het zuiden van Bolivia, in het gelijknamige departement, ook wel de Provençe van Bolivia geheten. De wijnstreek van dit land dus.
Om vier uur 's ochtends kwamen we aan. We werden opgepikt door twee afs-vrijwilligers die ons mee naar huis namen waar we nog een paar uurtjes konden pitten. Tegen de middag kwamen de mensen van Potosí binnengevallen, twee Duitsers, twee Walen, twee Vlamingen. Zodus heb ik mijn moedertaal terug wat op punt kunnen stellen.
Van Tarija zelf heb ik niet veel gezien, want na de lunch werden we naar de buiten gebracht (el campo) waar we zouden logeren in een hostel genaamd "El Valle Del Vino". Klonk veelbelovend en de plek was dan ook de moeite waard. Overal groen, heerlijke ligstoelen onder een grote boom, lekker eten en warm weer. De eerste avond hebben we wijn mogen proeven. De eigenaar was een fervent wijnfanaat, dat zag je zo aan zijn buikje. Het degusteren was wel speciaal. Je moest de wijn in een twee meter lange slang zuigen, totdat alle lucht er uit was. Dan moest je de slang afdekken een iets moois zeggen over wijn, zoals: "El vino es el sangre de la tierra" of " El vino es como la vida; me hace barratio". (veel plezier met het vertalen:D) Daarna moest je de wijn uit de slang drinken.
De volgende ochtend zijn we naar enkele wijngaarden geweest. Alleman in de laadbak van een camion en hop met de geit. Het landschap in Tarija is prachtig en de wijn was zeer lekker, hoewel maar de helft van de groep er van heeft kunnen genieten, aangezien een groot deel van de studenten (vooral de Duitsers eigenlijk) te kampen hadden met een kater.
In de namiddag zijn we naar een rivier gewandeld en hebben we een duik genomen, de kans op bloedzuigers negerend. Zalig was het.
's Anderendaags hadden we oriëntatie, hetgeen waar we eigenlijk voor waren gekomen. Weer een paar Duitsers die hun bed niet uitgeraakten, maar soit. De oriëntatie was weinig interessant, veel van hetzelfde, veel geklaag over afs, weinig van opgestoken, maar ach, voor een zondagvoormiddag viel het nog mee.
Tegen een uur of zes hebben we de bus terug naar Sucre genomen. Het was zo ongeveer de ellendigste reis van mijn leven, de kerel die naast mij zat had al weken geen bad of douche meer gezien geloof ik en van het gehobbel en gebobbel onderweg val je bijna uit je stoel. Maar we zijn toch maar weer mooi heelhuids aangekomen.
In Sucre is het weer momenteel stralend. Nog een paar weken en ik kan aan mijn vakantie beginnen. Er staan reizen naar La Paz en Potosí op het programma en wie weet steek ik de grens met Peru nog wel eens over. Maar dat zijn nog vage plannen.
Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat daar in het herfstige België. Voor wie nu een weekje vakantie heeft: geniet ervan! Ik laat snel nog eens iets van mij horen, op m'n blog of per post. En o ja, ik heb nu ook skype, dus wie mij nog eens live wil horen, laat het maar weten!

Un grande beso

Lene